زمزمه زمینی، لبیک آسمانی

بارالها...

کبوتر دلم تک و تنها افتاده

و چه مسیر خطرناکیست

یا طعمه شغال می شود

یا با تیروکمان کودکان زمین گیر میشود؛

بارالها....

دلِ من جَلد درگاه توست

بازگشته ام،

بازگشته ام تا ابد حبس درگاهت شوم

پناهم بده

 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

 قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (1) مَلِکِ النَّاسِ (2) إِلَهِ النَّاسِ (3) مِن شَرِّ

الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ (4) الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ (5) مِنَ الْجِنَّهِ وَ النَّاسِ (6)

 بگو: پناه مى‏برم به پروردگار مردم، (1) به مالک و حاکم مردم، (2) به (خدا و) معبود مردم، (3) از شر وسوسه‏گر پنهانکار، (4) که در درون سینه انسانها وسوسه مى‏کند، (5) خواه از جن باشد یا از انسان! (6)

باز کن در، یا الهی آمدم

  با تمام رو سیاهی آمدم

  باز کن در، خوب یا بد آمدم

 سابقه دارم مجدد آمدم

 من دگر آن عبد سابق نیستم

 راست می گویم که عاشق نیستم

 روزگاری با تو حالی داشتم

 با نوافل اتصالی داشتم

 لقمه از شبهه حتی دور بود

 زندگی ها ساده، روزی جور بود

 وضع من تغییر کرده سیدی

 معصیت تأثیر کرده سیدی

 یا اله المذنبین عفوت کجاست؟

 هر چه از جودت روا داری به جاست  

 جز تو غفار الخطایا هست؟ نیست

 مستحق تر از من آیا هست؟ نیست

 کی گرفتار بلایت می شوم؟

 کی سزاوار عطایت می شوم؟

 مجرمم اقرار من را گوش کن

 شعله خود خواهی ام خاموش کن

 با بهانه آمدم سوی کریم

 یارحیم ( اِصبر علی عبدٍ لئیم )

 هست بیماری روحم لا علاج

 من سرا پا احتیاجم احتیاج

 برگه عفو مرا یارب بده

 توشه یک عمر را امشب بده

 هر چه بر من می پسندی آن بده

 مستکینم لقمه ای ایمان بده

 سائلم من رحمت جانانه را

 با علی در می زنم این خانه را

 ذکر قلب مضطر من تا لحد

 یا امین الله فی ارضه مدد¹

بسم الله الرحمن الرحیم

وَاغْفِرْ لَنَا رَبَّنَا إِنَّکَ أَنتَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ 

و ما را ببخش، اى پروردگار ما که تو عزیز و حکیمى

ممتحنه آیه 5

1:                                               احسان محسنی فر

امشب علی میریزد اشک باورش را
در کوفه می گوید اذان آخرش را

روی لبش انا الیه راجعون است
در آسمان ها دوخته چشم ترش را

شهادت جانگدازغریب کوفه بر عزداران تسلیت باد

اى عفو تو شامل گناهان

کوى تو پناه بى پناهان

بر خسته دلان شفاى دردى

محروم نکرده دردمندى

باز است درت بر آزمندان

اى عشق دل نیازمندان

جز تو که نظر به حال ما کرد

یا گوش بر این مقال ما کرد

بخشنده هر گناهى اى دوست

بر گم شدگان پناهى اى دوست

اى راز دل شکسته من

اى مرهم قلب خسته من

اى مونس من انیس جانم

اى یار و رفیق در نهانم

اى راه مرا چراغ روشن

آب و گل من زتست گلشن

امید منى به هر دو عالم

دورم منما زخویش یک دم

بنگر ز گنه چه تیره روزم

چون شمع به درگهت بسوزم

باشد که نظر کنى به حالم

بخشى به عنایتت کمالم

یادى زغریب بى نوا کن

از لطف, تو درد من دوا کن

مسکین به در تو دردمند است

دل خسته و زار و مستمند است.

منبع:http://www.aviny.com

قرآن فرماندهى باز دارنده، و ساکتى گویا، و حجّت خدا بر مخلوقات است. خداوند پیمان عمل

کردن به قرآن را از بندگان گرفته، و آنان را در گرو دستوراتش قرار داده است. نورانیّت قرآن را

تمام، و دین خود را به وسیله آن کامل فرمود، و پیامبرش را هنگامى از جهان برد که از تبلیغ

احکام قرآن فراغت یافته بود، پس خدا را آنگونه بزرگ بشمارید که خود بیان داشته است.

خداوند چیزى از دینش را پنهان نکرده، و آنچه مورد رضایت یا خشم او بود وا نگذاشته، جز

آن که نشانه اى آشکار، و آیتى استوار براى آن قرار داده است که به سوى آن دعوت یا

پرهیز داده شوند، پس خشنودى و خشم خدا در گذشته وحال یکسان است.

بدانید همانا خداوند از شما خشنود نمى شود به کارى که بر گذشتگان خشم گرفته،

و خشم نمى گیرد به کارى که بر گذشتگان خشنود بود. شما در راهى آشکار قدم

بر مى دارید. و سخن گذشتگان را تکرار مى کنید، خداوند نیازمندیهاى دنیاى شما را

کفایت کرده و به شکرگزارى وادارتان ساخت، و یاد خویش را بر

زبان هاى شما لازم شمرد.¹

بسم الله الرحمن الرحیم

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللّهُ 

ستایش مخصوص خداوندى است که ما را به این (همه نعمتها) رهنمون شد؛ و اگر خدا ما را هدایت نکرده بود، ما (به اینها) راه نمى‏یافتیم

اعراف آیه 43

1:نهج البلاغه/خطبه 183