زمزمه زمینی، لبیک آسمانی

آشفته است خیالم

همچون گندم زاری که دستخوش باد شده

به هر سو که باد بوزد قد خم میکنم

چقدر زیباست دیدن رقص گندمزار

که تسلیم است در برابر سرنوشت

و چه مدح زیبایی زمزمه میکند او

به راستی چه می خواند او در پیچ و خم های عاشقیش

خدا را شکر میکند

از اینکه یه بار نشسته

از اینکه یک دانه بوده و حال

هفتاد دانه شده

.

.

.

وچه تقدیر زیبایی دارد گندم

نان می شود برای فقیری

ثواب میشود برای فقیر نوازی

بی شک این اندیشه گندمزار را راضی و خشنود نگه داشته

او سر تعظیم فرود می اورد و تسلیم است

آیا تسلیم تقدیر می شویم؟

تسلیم بادهای نوازشگر خداهستیم؟ 

به او اعتماد داریم؟

قلبمان را با دعا و ذکر یارب یارب آرام میکنیم؟ 

.

.

.

یارب.... یارب....